همیشه که نباید من بمانم و دلتنگی
گاهی هم تو بنشین کنار خاطرات
به آتش بکش سینه ی سیگار را !
" سینه ی تو تنگ تر شود
قلب من نخواهد زد!"
بکِشی یا بکُشی!
دودش به چشم من خواهد رفت!
امیر آمونیاک/ معصومی
درباره من
وجدان لقمه ی حلالی است که بر خوانِ هر نویسنده ای پیدا می شود، لیک این سفره ی دل که من اینجا گسترانیده ام، حلال و حرمت هر چه بر آن دست می یازید، بسته است به قدرت هضم معده تان!
خوش گوار شُربـــِ شعر است سرای من و خوش بزمِ نیوشیدن از هزار و یک شب، قصه ی ناگفته ی شهرزاد و شهزاده های ایران زمین!
این همه درک که نمی شود فراخ سینه ی برخی را از خواندنم و سنگ اتهام می شود به تردی خیال این روح!
این اندک که خوانده می شود از زبان نامتجانس من، و ترجمه می شود به هر زبان که گاه خار می شود در جان و دشنه فرو می رود در روان! ... مرا بس است که انگیزه ام قدرت پیدا کند تا نترسم از شکستن هر ناخن در خراش اندیشه های متجاوز!
آموخته ام که هر چه نوشته نمی شود را بنگارم و هر چه خوانده نمی شود بسـُـرایم.
به سرزمین سوزانِ حشایشِ تابو و سبز از شارشِ آفاق ناشناخته ،خوش آمدید.
حشایش: گیاهان خشک
شارش: حرکت پیوسته ی بارهای الکتریکی!
ادامه...
آمار : 98498 بازدید
Powered by Blogsky
" سینه ی سیگار "
مرداد نود و سه
" خودسوزی "
اینجا / مردن
کفاف زندگی با تو را نمی دهد!
جانم!
خود سوزی کرد/ م! ،
خاکستری
که به روی موهایت
نشسته / ام!
بودن من است،
هرچند
رنگش / م کنی
امیر معصومی/ آمونیاک
مرداد نود و سه
"نامه های عاشقانه با طعم آمونیاک" ... دفتر دوم
طـُره گشاده ای که طرب از دل بر انگیزی!
ندانی که ظلم و ظلمت گیسوی تو
ظلّ آرامش مرا در هم می ریزد!
علّت جان ...
عیار عشق جز به مَحکِ لب تو
به بازار بوسه خریدار ندارد!
بیا و
غرامت این غریب را
به غنای کلامت بده!
که فرّ و فریبای هیچ فرزانه ای
جز تو
قامت مرا به قیام و قنوت وا نداشت
چنان که کبر مرا کبریای ساحت تو
پیشانی به اریکه ی مقامت سایید ...
گرانْ سنگِ قلب ت، گراییدن
به حجر الاسود را حرامم کرده است!
که مُحرِمِ لبیک گوی تو ام
به زیر لوای لا اله الا انت!
از مِنای مُنیّت من
تا صفای سیرت تو
نور و نار و نرمین تنت را
به آدابِ وُدّ و وِردِ " یا حبیبی"
هروله کنان می آیم و هق هق زنان!
با پای دلی که از هجر تو شکسته
و
به رویت هلال روی ماهت، بند خورده است ...
یار دبستانی من!
تمام زندگی من درس جبر فراق است و احتمال دیدن تو در آمار و سر شماری خانواده ها که شاید احتمال دهم، دری باز شود، تو برای پاسخگویی بیایی که هنوز هم بلند نباشی بشُماری...
بپرسم: " در این خانه چند نفر هست؟! "... در نگاه من زل بزنی و بگویی : " یک نفر که نیست! " و من بفهمم که هنوز هم نهضت سواد آموزی به امثال من نیاز دارد تا بیایم و تو را پای الف/ با من ... الف / با تو ، بنشانم برای سرمشق دوباره ای! ...
زنگ تفریح تمام شد! هنوز هم، وَهمِ من به قد فهمِ دوری از تو نمی رسد!!! ... روزی رویاهایم را چنان بلند ببافم که خاطر تو را از همیشه ماندنم، گرم کند، آن وقت می آیم و پیش رویت، حساب و کتاب این زندگی را کف دست تقدیر می گذارم ... یادم هست که همیشه درس های عملی را بهتر می آموختی ... خودت گفتی این شعر سعدی - رحمه الله علیه - را میان تصورات عاشقانه ات با من، حفظ کردی که :
" سخن عشق تو بی آنکه بر آید به زبانم ...رنگ رخساره خبر می دهد از سر نهانم
گاه گویم که بنالم ز پریشانی حال ... باز گویم که عیان است، چه حاجت به بیانم؟!
1392.11.23
امیر آمونیاک
