درباره من
وجدان لقمه ی حلالی است که بر خوانِ هر نویسنده ای پیدا می شود، لیک این سفره ی دل که من اینجا گسترانیده ام، حلال و حرمت هر چه بر آن دست می یازید، بسته است به قدرت هضم معده تان!
خوش گوار شُربـــِ شعر است سرای من و خوش بزمِ نیوشیدن از هزار و یک شب، قصه ی ناگفته ی شهرزاد و شهزاده های ایران زمین!
این همه درک که نمی شود فراخ سینه ی برخی را از خواندنم و سنگ اتهام می شود به تردی خیال این روح!
این اندک که خوانده می شود از زبان نامتجانس من، و ترجمه می شود به هر زبان که گاه خار می شود در جان و دشنه فرو می رود در روان! ... مرا بس است که انگیزه ام قدرت پیدا کند تا نترسم از شکستن هر ناخن در خراش اندیشه های متجاوز!
آموخته ام که هر چه نوشته نمی شود را بنگارم و هر چه خوانده نمی شود بسـُـرایم.
به سرزمین سوزانِ حشایشِ تابو و سبز از شارشِ آفاق ناشناخته ،خوش آمدید.
حشایش: گیاهان خشک
شارش: حرکت پیوسته ی بارهای الکتریکی!
ادامه...
سودای ناسوت!
از تو به ما
رسیده است
پاداشِ سال ها
بردگی
بی آنکه ارباب
ما باشی!
- این تشویش
بشری –
جان به جان
آفریده ای و
مشعوف ام
از هبوط خدایی
که تو باشی
در حجم مظنونِ
آدمی!
- که ملبس
دیدمت –
حالا تو را
به سگالِ خویش
بِهِشتَن
نکوتر است/
یا در تزلزلِ
سُودایِ
عقوبت از
خلقتِ ناسوت؟!
خدا که تو
باشی
آن هم مجسم/
من هر روز
بر در خانه ات
می آیم
تا تو را
در آن جِلد
پنهان/ ببوسمت.
ای
از کرسی عرش
گریخته
و
در جان آدمی
آویخته !
تو را هر چه
از آدمیان هراس آید
به امنِ آغوش
من/
تَراس باید/
که ما هر دو
زاییده ی وهم ایم!
- برای جهانی
در صلح
که عشق را ذبح
کرده است
برای تصدُّق
معشوق!-
وارونه که
بخوابیم
در بهشتی
معکوس
محشور می شویم
اگر حجاب
خدایی ت را
از دیدگان بشر
برداری
و این جهنم را
بر ما مبارک
گردانی!
واژه یاب:
سگال : اندیشه
بهشتن: رها
کردن
سودا: خیال
ناسوت: جهان
مادی
تراس: با
یکدیگر راز گفتن
پنجم اسفند نود و چهار
ده اسفندماه نود وچهار
