مرگ با چای سبز(داستان مینی مال)

١
خیلی آرام روی مبل نشست، جوری که آرامشِ کبوتر پشت پنجره در هم نریزد. فنجان چای سبز را روی آخرین رمانی که نوشته بود، گذاشت. اثر چهار لیوان دیگر هم، روی جلد کتاب بود. همین که سنگینی ش به جان مبل نشست، یادش آمد نبات را روی میز آشپزخانه جا گذاشته است. جانِ برخاستن نداشت. چای را تلخ نوشید. غلیظ بود و دهانش به هم کشیده شد. 
با خودش فکر کرد: " چه اهمیتی دارد مرگ تلخ باشد یا شیرین؟! وقتی پای هر رمانی که می نویسم، جنازه ام بر زمین می افتد!" و چشمانش را بست.
٢
صدای نگهبان ساختمان را می شنوم که مرد همسایه را صدا می کند. او خبر ندارد اما امروز پنجمین روزی است که من گفتگوی مرد همسایه با مرگ را، فال گوش ایستاده ام و الان چهار ساعت و ده دقیقه است که مرگ پشت پنجره به هوس کبوتر کبابی، منتظر نوجوان همسایه و تفنگ بادی اش هست.
٣
نوشتنم که تمام می شود، برگه ها را پای مبل ولو می کنم. بر می خیزم. نبات را از روی میز آشپزخانه بر می دارم. قبل از نشستن روی مبل، کبوتر پشت پنجره را می ترسانم و به پسر نوجوان همسایه که روی دیوار منتظر فرصت است، انگشت شصتم را نشان می دهم. 
لیوان چای سبز را بر می دارم. کمی می نوشم. قبل از هر جرعه ای، داغی گلوله ی سربی را می بلعم. دیدم که سایه ای از لب دیوار پرید و کبوتر را که با آرامش برگشت و پشت پنجره نشست.

نهم اردیبهشت نود و پنج

‫#‏امیر_معصومی _امونیاک
@amirnh3