درباره من
وجدان لقمه ی حلالی است که بر خوانِ هر نویسنده ای پیدا می شود، لیک این سفره ی دل که من اینجا گسترانیده ام، حلال و حرمت هر چه بر آن دست می یازید، بسته است به قدرت هضم معده تان!
خوش گوار شُربـــِ شعر است سرای من و خوش بزمِ نیوشیدن از هزار و یک شب، قصه ی ناگفته ی شهرزاد و شهزاده های ایران زمین!
این همه درک که نمی شود فراخ سینه ی برخی را از خواندنم و سنگ اتهام می شود به تردی خیال این روح!
این اندک که خوانده می شود از زبان نامتجانس من، و ترجمه می شود به هر زبان که گاه خار می شود در جان و دشنه فرو می رود در روان! ... مرا بس است که انگیزه ام قدرت پیدا کند تا نترسم از شکستن هر ناخن در خراش اندیشه های متجاوز!
آموخته ام که هر چه نوشته نمی شود را بنگارم و هر چه خوانده نمی شود بسـُـرایم.
به سرزمین سوزانِ حشایشِ تابو و سبز از شارشِ آفاق ناشناخته ،خوش آمدید.
حشایش: گیاهان خشک
شارش: حرکت پیوسته ی بارهای الکتریکی!
ادامه...
دژ / واره -12
خوب می دانی معشوق جان به بهار آغشته ی من
اثر ندارد مگر آن تیر که رها کنی و بر خالی اندام یک زن،به جای گذاری و شکار، با خویش نبری!
بریده ای از عریانی /7
دژ / واره -11
دیگر از مرگ نمی ترسم
وقتی شکست جام مستانه های من،
به تلنگر آغوش تو ممکن شد و بهشت بر من واجب است!
بریده ای از عریانی /6
دژ / واره -10
گاهی گمان می کنم اسب بالدار مسخ شده ای هستم مبتلا به نفرینی که هنوز غبار دیرینه سنگی در ریه هایم، تنگی می آورد. حنجره ام درد می کند سوار کار بی پروا . آنقدر مهربان بودی که نخواستی این مادینه اسب را به شلاق هوس خویش، رام کنی؛ حالا کمی از غریزه ام پیاده شو. این همه ناز که بر شرم من نشاندی تا صدای ناله ام را درمان کنی،چاره ی این زن نشد.
بریده ای از عریانی / 5
دژ / واره -9
در من
مچاله گشته زنی که ویار آغوش تو را دارد و بازو های خویش را گاز می زند که شاید
فرو ریزد این دیوار تن و تو آزاد شوی از حصار آیینه .
بیایی
و شبی مهمان سلول انفرادی من باشی که ببینی چقدر تنگ است سینه ی زنی که اسیر عشق
است .
بریده ای از عریانی /4