درباره من
وجدان لقمه ی حلالی است که بر خوانِ هر نویسنده ای پیدا می شود، لیک این سفره ی دل که من اینجا گسترانیده ام، حلال و حرمت هر چه بر آن دست می یازید، بسته است به قدرت هضم معده تان!
خوش گوار شُربـــِ شعر است سرای من و خوش بزمِ نیوشیدن از هزار و یک شب، قصه ی ناگفته ی شهرزاد و شهزاده های ایران زمین!
این همه درک که نمی شود فراخ سینه ی برخی را از خواندنم و سنگ اتهام می شود به تردی خیال این روح!
این اندک که خوانده می شود از زبان نامتجانس من، و ترجمه می شود به هر زبان که گاه خار می شود در جان و دشنه فرو می رود در روان! ... مرا بس است که انگیزه ام قدرت پیدا کند تا نترسم از شکستن هر ناخن در خراش اندیشه های متجاوز!
آموخته ام که هر چه نوشته نمی شود را بنگارم و هر چه خوانده نمی شود بسـُـرایم.
به سرزمین سوزانِ حشایشِ تابو و سبز از شارشِ آفاق ناشناخته ،خوش آمدید.
حشایش: گیاهان خشک
شارش: حرکت پیوسته ی بارهای الکتریکی!
ادامه...
لب من در صلح بود!
شبیه شکار نبودی
و من
نه آن تارزانِ حیات
وحش!
تمام صُلب من
با تو در صلح بود
تا ...
تا انهدامی در آن
شبی خون عاشقانه!
اولین اصابت
از گلوله ی آتشین
دهان تو بود؛
و من مجروحی
که زبانش لال شد!
دومین شورش از
بالایِ بلند تپه
هایی/
که نارستان شخصیِ تو
بود؛
و من اسیر ِ دره و
دریده یِ گریبانت!
آخرین حمله
چه کسی را شهید کرد؟!
غواصی که من بودم؛
غرق شد
میان شیرین ترین
دریاچه ی جهان
که در وَ/تَنِ تو
بود!
شبیه شکار نبودی
صیاد بی سلاح!
#امیر_معصومی_آمونیاک
نوزده دیماه نود و چهار
ترافیک بوسه!
کاش
شهادت دهد/
کاجِ تنها/
به بوسه های ما /
در شلوغ ترین چهار
راه جهان!
_جایی که
چراغ های خطر
برای تو همیشه سبز
است!_
چراغ های راهنمایی
در سبزترین حالت خود/
چشمک خواهند زد
به تمام پل های
هوایی!
و تمام عابرها
به رقص خواهند آمد!
کاش /
ضبط کرده باشد/
تنها دوربین چهار
راه/
که اولین ترافیک
بوسه
جریمه ش با ما!
امیر معصومی /
امونیاک
بیست و یکم اذر ٩٤