درباره من
وجدان لقمه ی حلالی است که بر خوانِ هر نویسنده ای پیدا می شود، لیک این سفره ی دل که من اینجا گسترانیده ام، حلال و حرمت هر چه بر آن دست می یازید، بسته است به قدرت هضم معده تان!
خوش گوار شُربـــِ شعر است سرای من و خوش بزمِ نیوشیدن از هزار و یک شب، قصه ی ناگفته ی شهرزاد و شهزاده های ایران زمین!
این همه درک که نمی شود فراخ سینه ی برخی را از خواندنم و سنگ اتهام می شود به تردی خیال این روح!
این اندک که خوانده می شود از زبان نامتجانس من، و ترجمه می شود به هر زبان که گاه خار می شود در جان و دشنه فرو می رود در روان! ... مرا بس است که انگیزه ام قدرت پیدا کند تا نترسم از شکستن هر ناخن در خراش اندیشه های متجاوز!
آموخته ام که هر چه نوشته نمی شود را بنگارم و هر چه خوانده نمی شود بسـُـرایم.
به سرزمین سوزانِ حشایشِ تابو و سبز از شارشِ آفاق ناشناخته ،خوش آمدید.
حشایش: گیاهان خشک
شارش: حرکت پیوسته ی بارهای الکتریکی!
ادامه...
سودای ناسوت!
از تو به ما
رسیده است
پاداشِ سال ها
بردگی
بی آنکه ارباب
ما باشی!
- این تشویش
بشری –
جان به جان
آفریده ای و
مشعوف ام
از هبوط خدایی
که تو باشی
در حجم مظنونِ
آدمی!
- که ملبس
دیدمت –
حالا تو را
به سگالِ خویش
بِهِشتَن
نکوتر است/
یا در تزلزلِ
سُودایِ
عقوبت از
خلقتِ ناسوت؟!
خدا که تو
باشی
آن هم مجسم/
من هر روز
بر در خانه ات
می آیم
تا تو را
در آن جِلد
پنهان/ ببوسمت.
ای
از کرسی عرش
گریخته
و
در جان آدمی
آویخته !
تو را هر چه
از آدمیان هراس آید
به امنِ آغوش
من/
تَراس باید/
که ما هر دو
زاییده ی وهم ایم!
- برای جهانی
در صلح
که عشق را ذبح
کرده است
برای تصدُّق
معشوق!-
وارونه که
بخوابیم
در بهشتی
معکوس
محشور می شویم
اگر حجاب
خدایی ت را
از دیدگان بشر
برداری
و این جهنم را
بر ما مبارک
گردانی!
واژه یاب:
سگال : اندیشه
بهشتن: رها
کردن
سودا: خیال
ناسوت: جهان
مادی
تراس: با
یکدیگر راز گفتن
پنجم اسفند نود و چهار
ده اسفندماه نود وچهار
دفتر بیستم خاطرات کودکی" نامه ی رمزدار"
معشوق دل به سنگ، نشان کرده!
سلامی از سرِ دلخوشی های قدیمی، ور نه مرا چه کار با
مردی که قهر کردن بلد ست؟!
خواستم بدانی، به تو نه اما #به_دست_های_تو_فکر_می_کنم؛
سرد و سرمازده در زیر آخرین تیر چراغ برق روشنی که در کوچه باغ خاطره، #با_دسته_ای_گل_سرخ،
به نیامدن من فکر می کنی!
و به روبان قرمزی که دور هدیه ی تو نپیچیده ام چون
قرار نیست با من سر قرار بیاید!
به آخرین پیامی که برایت فرستادم و بی جواب ماند،
مشکوک ام! این که به تو رسید و از تو به من نرسیده است، جوابی که می توانست خون
تازه ای به رگ های #این_عروس_برفی بدواند!؟
نوشته بودم:
" خدا رحمت کند مردی را که از پل عشق گذشت و بند دلش را
برید تا راه برگشتی، نداشته باشد؛ از خداوند صبر جزیل می خواهم برای بانوی
بازمانده اش در میانه ی پل که #تعلّق_خاطرش، به تعلیق جان رسیده
است."
کافی بود به رسم مادر جان بگویی:" همه از
خداأیم و به خدا باز می گردیم."
تا تکلیفم با این دل صاحب مرده روشن شود!
غرور #هم_حدی_دارد_عزیزِ_جان!
مگر پیشنهاد آن
مهمانی کذایی با من بود که حالا هر چه چوب و چماق از نگاه خریدانه ی مردانَش را،
به دامن من می تکانی؟!
آن پیراهنِ ماکسی ارغوانی و مخمل را مادرم برایم
دوخته بود یا خودِ فخر فروشت خریدی تا #حسادتِ زنان فامیل را بر انگیزی؟!
گفتمت این قرتیزک بازی ها به منِ #آفتاب_و_مهتاب ندیده ای که جز چادر نماز
مادر جان به خود نپیچیده ام، نمی آید!
گفتی:" باید دل خدا #را شور انداخت،
شاید با کشف حجاب، اشتیاق مادرت را به عقد مان #برانگیختی."
این هم شد، راه چاره؟! غیرت خدا که هیچ، اشک مادرم
به کنار، #قهرِ تو هم پاپیچ این روزهای عشق و عاشقی شد.
دل #من خوش بود به هر چه عید و مناسبت های
فرهنگی و فرنگی برای یک دیدار مخفیانه و لذت #از شرم بوسه های پنهانی!
تو در آن پیراهن سفید و یقه دیپلمات شاهانه ات، من
به زیر سایه ی #ته_ریش_مردانه_ات که این بار وعده مان کوچه باغ خاطره #بود.
حال #که تو در سایه ی غرورت قدم #می_زنی،
من هم از دلتنگی، پنبه ی هر چه نقشه ی عاشقانه را می زنم #تا لحافی از خوش
خیالی، بستر شب های مانده ی عمرم بدوزم تا روزی که در سطرهای پنهان این نامه، دلیل
سرکشی های آن شب مرا، که از هشدار نگاه تو در مهمانی، می گریختم را پیدا کنی؛
نتوانستی نامه را به آن #بانوی_حسابدارتان بده، تا با زیرکی یک بار دیگر
مرا از #حظ تماشای تو محروم #کند.
این روز عشاق که به نیمه رسید اما اجازه نده شب را
در هشتی خانه ی زنی ترسیده از تنهایی، صبح کنم که اگر عمرم تا طلوع خورشید فردا به
درازا کشد، عمری بی ترس از نبودنت، زنده بلا و مرده بلا بودن، آسان ترین شیوه ی
زندگی است.
)از آنجا که می دانم این نامه را نشان
دوستان مجازیت هم می دهی، این راز هشتکی دیگر راز نیست، اعتراف نامه است(.
#من_مؤمن_ترین_ملحد_جهان_هستم
#به_آن_بت
#که_از_قلب_سنگ_تو
#تراشیده_است_خدا.
والسلام.
***
منزل جان
از تمام نامه ات، جز حرف آشنای همیشگی را نخواندم.
اما جواب دیگری به این حسادت عاشقانه خواهم داد.
قرار نیست تا مادر تو بر پاشنه ی لجاجت و خشم
ایستاده است و اجازه نمی دهد تو بانوی خانه ی من باشی، من و تو بر مدار تعصب و حسد
بچرخیم که فلانی چون و دیگری چنان!
بر سر قرار نرفتم چون منتظر این نامه بودم که
فرستادی؛ برای دیدنت هم نخواهم آمد؛ حسابدار را هم اخراج نمی کنم.
چادرت را سر کن و برو سقاخانه؛ برای شفای دل من،
نگاهت را نذر کن و برای سردی آتش حسادتی که جانِ منزل مرا به آتش کشیده است، خنده
ات را که خنکای جان است.
این عاشقانه ترین رسمی است که می توان آئین کرد.
#خدا_عشق_را_برای_تو
#تو_را_برای_من_آفرید
خلاص!
بیست و پنجم بهمن ماه نود و چهار
ولن تاین
#امیر_معصومی / امونیاک
بیستم بهمن ماه نود و چهار
آشقانه!
تا کجا عاشقانه بنویسم و " آشقانه " بخوانی و به
روی خودت نیاوری، بوسه ای را که میان دست هایم، گل کرده بود برایت اما انتخاب تو،
جز پوچی غرورت نبود!
حالا تا دنیا دنیاست، سهم تو خالیِ دست های مردانه
ای است که نه برایت گل می آورد و نه بوسه ای، زیر زبانش پنهان دارد!
گل از من! پوچ از تو!
بی خیالِ هر چه تقلب که می توان در کار تو کرد، شاید
چشمانت دوباره بخندد!
***
آشق همان عاشق است در گویش محلی، کنایه از عدم درک
از یک زبان مشترک.
امیرمعصومی /امونیاک
کانال عورانی:
@amirmasouminh3
اینستاگرام :
http://instagram.com/amir_nh3
