درباره من
وجدان لقمه ی حلالی است که بر خوانِ هر نویسنده ای پیدا می شود، لیک این سفره ی دل که من اینجا گسترانیده ام، حلال و حرمت هر چه بر آن دست می یازید، بسته است به قدرت هضم معده تان!
خوش گوار شُربـــِ شعر است سرای من و خوش بزمِ نیوشیدن از هزار و یک شب، قصه ی ناگفته ی شهرزاد و شهزاده های ایران زمین!
این همه درک که نمی شود فراخ سینه ی برخی را از خواندنم و سنگ اتهام می شود به تردی خیال این روح!
این اندک که خوانده می شود از زبان نامتجانس من، و ترجمه می شود به هر زبان که گاه خار می شود در جان و دشنه فرو می رود در روان! ... مرا بس است که انگیزه ام قدرت پیدا کند تا نترسم از شکستن هر ناخن در خراش اندیشه های متجاوز!
آموخته ام که هر چه نوشته نمی شود را بنگارم و هر چه خوانده نمی شود بسـُـرایم.
به سرزمین سوزانِ حشایشِ تابو و سبز از شارشِ آفاق ناشناخته ،خوش آمدید.
حشایش: گیاهان خشک
شارش: حرکت پیوسته ی بارهای الکتریکی!
ادامه...
ارغنون
ارغنون/ سازِ تکیده به رَفِ قرن سکوت! /
این بهارانه ی من نیز/ به غمت نو شده است/
ارغنون / همسرِ پیرْ نُتِ / مردِ جنون /
تو نگارِ سَلَفِ من بودی/
ناخلف دُختِ پریچهره ی دِیْ/ که پیِ فروردین/
خالق فصل بهاران گشتی/
ارغنون / عقد صبا شوم نبود/
پس تو چرا/ کنجِ کز کرده شدی؟/
دست خشکیده ی بهمن/به هوس آمده تا اردِ بهشت؟!/
یا که اسپند نشد دود / برای حرم خردادت؟! /
نفس زرد کدام؟ /عشق افیونی تلخ/
خانه ی رقص تو را /محبس و زندان کرده است؟!/
ارغنون عید شده است/ ساز دلت کوک نشد؟!/
یا که این شعرِ جدید/ با دل خسته ی تو جور نشد؟!/
.
.
.
ارغنون نوشت:
ارغنون ساز توأم /
بُهتِ سکوت/ در بر حنجره ی زخمی من /
میلِ اشعار نسیم نفست را کرده است/
تا که اغوای صبای سحری/
پیرهنِ ترد خیالات مرا/ گردِ غربت بزداید ز رف قرن
سکوت/
تو به تحویل بهارانه ی آغوش بیا / ا
ین جهان را به سُرایش/ به سِرایت/ به سیادت برسان.
واژه یاب:
رَف: طاقچه
سَلَفِ: پیشین
ناخلف: نا اهل
امیر معصومی/ آمونیاک
فروردین نود و سه
