" آدم / اگر که من باشم "

برایم نوشت:
دوستت دارم !
چون زنی شووی مرده
که آخرین زیر پیراهنی ناشورِ شوهرش را !

برایش نوشتم :
دیگر دم نوشی نمانده

که پای التهاب این شعر ها

از خاصیت نیافتاده باشند ...
دیگر مسکنی نیست

که پای درد های این شعر

به پیچ و تاب نیافتاده باشند ...
دیگر تب بری نیست

که در میان گداختگی این عشق

به شرم نیامده باشد ...
آدم/ اگر که من باشم 
بیمار هم که می شود، 
بیمار تو باشد که علاجش 
جز به بوسیدن تو ممکن نگردد !

93.08.20