" ساحره ی طوبی "

من

ابلیس! از دوزخ گریخته!

تنم اصالت آتش، قهرم شرافت غضب!

رعد کلام مرا، برق نگاه چه کس در هم شکند؟!

اگر بخواهم،

از دریای طوفانی دلم،هفت آسمان باران می بارم

تا بشوویم چهره ی زمین را از دودمان این تدلیس های گِلین!

من

همان ملک بال و پر ریخته !

همان رجیم رحیم !

که قلب هر چه زن را ...

از طاعت جانگداز بندگی رست ...

به طاقت جان افزای عشق پیوست!

حالا تو

حور وَش! سُندُس پوش بهشت برین!

مادرت حوا ... خواهرت لیلا ... خاله ات شیرین!

خودت مریم عذرا ... آبروی اهل بهشت!

حجله ات آغوش آدم

خانه ات مقام ابراهیم

معبدت گهواره ی عیسی

مسجدت به زیر سایه ی طوبی!



" سایه‌ی طوبی و دلجویی حور و لب حوض

به هوای سر کوی تو برفت از یادم"


من ابلیس

از بهشت گریخته!

باید "منی" باشد

که هوس تو را

مهمان کند به میوه ی ممنوعه!

تو غیرت آدم،

من شش هزار سال عبادت،

گرو بگذاریم ...

بیاییم زمین

را آبستن عشق کنیم!

***

سِحر نوشت:

من ابلیس

از برزخ گریخته

معشوق ساحره ی طوبی!

امیر آمونیاک/ معصومی

1392/10/15