می سوزد
و می دوزد،
سر
انگشتان رها شده در سرما
وصله ی
ناجور اعتماد را به تنِ امید !
بیست و هفت آذر نود و سه
دیر شناختمت
ور نه!
به تماشای استوای تنت
نمی ایستادم
که به فصل باران های موسمیِ عشق
بی چترِ غرور
معشوق آب کشیده ای شوم
که آفتاب چشمانت
پیراهن نجابت مرا
بیرون آورد!
تا
خشک شود/ دهانم از بس
بگویمت: " تنها نمان!"
بیست و پنج و آذر و نود و سه
" درد " چیست؟
اثر گذرِ " دزدِ " غارتگر دل!
" تَرَک " چیست؟
جایِ قدم آن " تُرکِ " شیرازی بر جان!
" حال " چیست؟
نبودِ آن " خالِ " هندو در این شعر!
" شاق " چیست؟
قامت استوار مردی بی " ساقِ " سیمین!
" غَمرَه " چیست؟
شکست دل به شکنج و " غمزه " یار!
" عَسَق " چیست؟
آن مرد دشوار خویِ از " عشق " جامانده!
" سَعر " چیست؟
هر " شعر " که بر جان قلم افتد و معشوق نخواند!
واژه یاب:
غَمرَه: شدت ، سختی
عَسَق: دشوارخوی
سَعر: افروختن آتش
http://www.1doost.com/hafez/3.htm
بیست و پنج دیماه نود و سه
عشق را
می شود/ محصور کرد؟!
یا به
جرم شیدگی*/ مهدور کرد؟!
عشق را
می شود /مقدور* کرد؟!
یا به
انگِ یک جنون/ مهجور* کرد؟!
عاشقی
را می شود/ مغمور* کرد
رسم یک
مفتون را/ مشهور کرد!
شیده:
نور و روشنی
مقدور:
تقدیر شده
مهجور:
دور افتاده یا سخن پریشان
مغمور:
محاط شدن یا بدنام کردن
- الهام گرفته شده از اشعار امیر معصومی -