" پدر "

پدر
فقط جان نیست نفسش، جهان است نگاهش.
فقط کلام نیست، کلان است فرمایش و بیانش.
فقط اعتماد نیست بودنش، اقتدار است سایه ش.
فقط مرد نیست، آبرو است، اعتبار است، شرف است نامش.

شکرانه ی کدام نعمت از حضورش را به رسم الخط ادب نگارم که در برابر ساحت مبارک وجودش، از آرایه های بی جمال و کمال خویش، شرمسار نشوم!

پدرم، تو که ذریه ی پاک ایمان و عرفانی،
رخصت بده، بوسه بر پیشانی بلند صبر و صلابت ت زنم؛ پیش پای مرام و معرفتت، زانو بر خاک سایم و با خضوع و خشوع، سر بلندی و افتخار خویش را که موروث سالها زندگی با شرافت و صداقت توست، کرنش کنم.

امروز جهانیان به قداست نام تو، اقتدا می کنند و من تمام قد تو را تعظیم خواهم کرد.
محراب آغوشت، خانه ی امید من است. این خانه با گلخند تو پر نور باد.

روزت مبارک و برکت نفست، خجسته باد.
دستان همیشه دعا گویت را می بوسم.

امیر معصومی/آمونیاک
روز پدر - بهارِ نود و سه